Het zonnetje op de atletiekbaan in Vught breekt door terwijl paralympisch atlete Kimberly Alkemade nog even staat te praten met sportmasseur Astrid Beumer Kortbeek. Ze hebben het over de net afgeronde training en de komende periode. Een periode waarin Kimberly zich vooral focust op de Paralympische Spelen in Tokio, waarvoor ze zich geplaatst heeft.
De rol van Astrid als sportmasseur wordt daarin steeds belangrijker, weet Kimberly. “Ik train bijna tien keer per week. Er staat continu spanning op mijn lijf. Zeker als je net zoals ik in de sprint actief bent. Het is daarom belangrijk dat je jezelf blijft onderhouden. Daar draagt een sportmasseur aan bij”, zegt ze
Astrid: “Door onze goede band lijkt het misschien alsof we al jaren samenwerken, maar eigenlijk is dat pas sinds 2020. Tijdens de vorige lockdown zagen we elkaar op de baan. Ik ken haar trainer Joep Janssen en hij heeft mijn nummer aan Kimberly gegeven.
Zo simpel is het gegaan. Eerst masseerde ik Kimberly om de week, inmiddels is dat wekelijks.” Kimberly: “Mijn team bestaat grotendeels uit mannen. Mijn twee coaches en mijn fysio zijn mannen. Dat is prima, maar het is wel fijn om ook een vrouw in het team te hebben. Astrid is mede daarom extra waardevol. Ze kan mij op sommige fronten beter begrijpen en aanvoelen.”
Kimberly: “Vooral voor blessurepreventie is het heel belangrijk. Maar een sportmassage is niet alleen voor je lijf, het is ook belangrijk voor het mentale aspect. Het helpt me te ontspannen, dingen los te laten. Een massage gebruik ik soms ook om dingen even van me af praten. Op de baan ben je altijd heel gefocust bezig, continu verleg je je grenzen. Zo’n ontspanningsmoment tussendoor is fijn. Voor lichaam en geest.”
Het ongeluk heeft mentaal een klap uitgedeeld, maar het heeft Kimberly ook sterker gemaakt
Astrid: “Zeker, je merkt vaak hoe strak de hamstrings en kuiten zijn. Dat komt mede door de disbalans die Kimberly in haar benen heeft door de blade. Na een wedstrijd of een zware training staat er veel spanning op haar lichaam en het is belangrijk daar wat aan te doen. Dat heeft overigens ook te maken met hoe haar programma eruitziet.
Soms gaat het bijvoorbeeld mis bij een oefening uit haar krachtschema: dan moet ze te veel stabiliseren. Wat dat betreft is het voor Kimberly altijd even zoeken.” Kimberly: “Inmiddels weet ik wel wat wel of niet kan. Door die prothese heb je altijd te maken met een balansverschil. Als ik bijvoorbeeld een lunge maak, dan moet ik vanwege mijn prothese veel stabiliseren. Dat vraagt veel van mijn stabilisatiespieren. Als ik dan ook nog eens een waterzak op mijn rug heb, kan het net iets te veel zijn. Dan gaan de spieren in mijn lijf protesteren. Daar moet ik rekening mee houden.”
Astrid: “Eigenlijk niet. Natuurlijk was het in het begin even wennen, je moet kijken wat ze precies nodig heeft. Op de opleiding leer je over verschillen tussen links en rechts, over disbalans. Die zijn er natuurlijk overduidelijk. Klachten aan één kant van de onderrug komen mede daardoor vaker voor. Ik merk dat de spieromvang bij Kimberly aan het toenemen is, vooral aan de kant van de blade. Dat been wordt steeds sterker en doet steeds meer mee. De adductoren aan de binnenkant van het been zijn daardoor erg gevoelig. Dat been heeft het tot nu toe altijd heel erg makkelijk gehad. Kimberly doet nog niet zo lang aan sport, laat staan aan topsport.” Kimberly: “Twintig jaar lang heeft mijn been het rustig gehad!”
Een ontspanningsmoment tussendoor is voor lichaam en geest fijn
Kimberly is een paralympisch atlete die uitblinkt op de 100 en 200 meter sprint. In 2019 maakte ze haar WK-debuut, waar ze zilver (200 meter) en brons (100 meter) greep. Begin deze maand won ze op het EK zilver op de 200 meter en werd ze vierde op de 100 meter. Sinds 2017 is ze actief als para-atlete, nadat ze in 1998 op achtjarige leeftijd betrokken was bij een traumatisch busongeluk tijdens een familievakantie in Spanje. De buschauffeur zag een file te laat en reed daar op in. Haar moeder kwam bij dat ongeluk om het leven en haar vader en twee oudere broers raakten lichtgewond. Kimberly zelf werd door de klap uit de bus geslingerd en liep ernstige verwondingen op, waaronder het verlies van haar linkeronderbeen.
Kimberly: “Dat is eigenlijk pas op mijn 27ste geweest, toen ik een tweedehands blade kreeg. Er ging een wereld voor me open. Ik deed mee aan de Ladies Run in Eindhoven, waar ik de 5 kilometer liep. Een wedstrijd lopen vond ik meteen heel tof, maar ik merkte dat de lange afstanden niet echt mijn ding waren. Daarnaast heb ik snowboarden en volleybal uitgeprobeerd. In 2017 heb ik meegedaan aan de Paralympische Talentendag, vooral om mensen te ontmoeten die ook met een prothese leven en sporten. Op dat moment stond ik daar voor open. Destijds werd ik gescout voor snowboarden en atletiek. Bij atletiek kreeg ik zelfs een briefje mee waarop stond dat ik geschikt was voor de Nederlandse selectie van para-atletiek.”
Ik woon dicht bij de baan, dus ze kan me altijd bellen om problemen gauw op te lossen
Na jarenlang gewerkt te hebben als buitensportinstructeur en notarisklerk, rondde Astrid in 2013 haar opleiding tot sportmasseur af. Sinds 1 februari 2020 richt ze zich volledig op haar eigen massagepraktijk: Sagu Sportmassage in Vught. Tot twee jaar terug gaf Astrid atletiektraining bij Prins Hendrik in Vught, de club waar Kimberly ook traint. “Zelf heb ik altijd aan atletiek gedaan en ik blijf het nog steeds een mooie sport vinden. Mijn man en broers hebben aan topsport gedaan. Ik ken het atletiekwereldje, weet wat de valkuilen voor sporters zijn. Die ervaring neem ik mee in mijn praktijk.”
Kimberly: “Zeker! Ik wilde niet later in mijn luie stoel zitten en denken: had ik maar. In het eerste jaar heeft mijn partner me financieel ondersteund. Ik werkte destijds in de zorg, maar heb mijn baan opgezegd en ben volledig voor de sport gegaan.”
Kimberly: “Eigenlijk wilde ik altijd zo normaal mogelijk zijn. Ik wilde studeren, feestjes vieren en het studentenleven meemaken. Maar langzamerhand vroeg ik me af: Wat is normaal eigenlijk? Ik kwam erachter dat ik niet ‘normaal’ ben. Dat is ook een stukje acceptatie. Het is niet zo dat ik me voor mezelf heb geschaamd, maar ik heb weleens gedacht: nu even niet. Dan wilde ik niet geconfronteerd worden met mijn been en wilde ik vooral normaal zijn. Nu maakt het me niet meer uit.” Astrid: “Het is bizar hoe de protheses er nu uit zien. Het wordt steeds mooier en minder opvallend. Jij hebt je er misschien overheen gezet, maar anderen (nog) niet. Zo’n mooie prothese kan een oplossing zijn.” Kimberly: “Sport helpt denk ik ook in dat proces. Door sport heb ik geleerd mezelf volledig te accepteren. Doordat je pontificaal met die blade rent en laat zien wie je bent, win je respect van anderen. Het is ook heel stoer, zo’n blade.”
Astrid: “Niet specifiek, maar natuurlijk merk ik dat Kimberly mentaal ontzettend sterk is door wat ze allemaal heeft meegemaakt op jonge leeftijd. Het ongeluk [zie kader, red.] heeft voor een ander leven gezorgd. Natuurlijk heeft het mentaal een klap uitgedeeld, maar Kimberly heeft het ook aangegrepen om sterker te worden. Ook nu is er weer een lastige situatie, waarbij haar coach [Keith Antoine, red.] vastzit in het buitenland. Hij zou elke maand overkomen, maar dat gaat niet. Ook daar moet je mee dealen.”
Kimberly: “Eigenlijk kan ik het alleen maar accepteren. Het is een soort mindfullness: je probeert heel erg in het nu te zijn, bezig te zijn met vandaag en met dingen waar je zelf invloed op hebt. Je kunt je heel erg druk maken om dingen uit het verleden of de toekomst, maar daar heb je niets aan.”
Kimberly: “Klopt. Dat heb ik in 2020 ook gedaan door zelf een team om me heen te bouwen, dicht bij huis. Toen mijn tante in 2019 overleed, moest ik bij mijn eerste WK in Dubai een prestatie neerzetten. Ik won daar zilver en brons, maar had geen tijd om stil te staan bij het verdriet en de verwerking. Pas bij thuiskomst merkte ik hoeveel impact het op me heeft gehad. Ik kon geen fatsoenlijke sit-up meer doen, was mentaal en fysiek uitgeput. Rustig, met kleine stapjes, moest ik weer opbouwen. Langzaam kreeg ik weer vertrouwen en nu is het tijd om te bloeien.”
Astrid: “Samen met haar fysiotherapeut speel ik een rol op het gebied van blessurepreventie. Omdat ik dicht bij de baan woon, weet ze dat ze me altijd kan bellen. Zodoende kunnen we problemen gauw oplossen. Van tevoren communiceren we ook vaak over struikelblokken, zodat ik weet wat ik moet aanpakken.”
Kimberly: “Ik ben sterk, technisch verbeterd en heb op heel veel fronten een verandering teweeggebracht. Nu moet ik het op de baan gaan laten zien. Het wordt een drukke wedstrijdperiode, met de EK en de Paralympische Spelen als hoogtepunten. Wat voor mij belangrijk is, is om niet te veel in mijn hoofd te gaan zitten. Ik moet randzaken als een natte regenjas van me afschudden. Astrid kan me daar de komende periode heel goed bij helpen.”
Door sport heb ik geleerd mezelf volledig te accepteren
